متخصصان بالینی چه کاری را می¬بایست در مرحله بعدب برای اوو انجام دهند؟ (با فرض اینکه نگاره شنوایی تهیه شده است). هر تلاشی برای بررسی وضعیت پذیرش سمعک متناسب با درجه مشکل شنوایی آقای X معنادار می¬باشد زیرا وی آگاهی نداشته که مشکل شنوایی دارد. از نظر آقای X متخصص بالینی تنها شخصی بود که با آن صحبت می¬کرد و بقیه صداها واضح نبوده است. اما استفاده از سمعک فرصت¬هایی را در سراسر زندگی برایش ایجاد خواهد نمود. آقای X دلایلی برای نارضایتی خویشپدر استفاده از سمعک دارد مگر آنکه متخصصین بالینی دلایل آن را پیدا نمایند که دستیابی به این دلایل تنها بواسطه شخص بیمار امکان پذیر می¬باشد. موانع موجود در این رابطه از سه نوع اصلی می-باشند.
سوال این است: تجویز کردن یا تجویز نکردن
به طور کلی چه موقع Clinisian باید بیماری را که نسبت به استفاده از سمعک دچار شک و تردید است را به استفاده از ان تشویق کند و چه موقع Clinisian باید به بیمار توصیه کند که احتمالاً سمعک مفید نخواهد بود. اگر بیمار در آخر هنوز شک داشته باشد Clinisian می¬تواند تاثیر بسزایی بر تصمیم او داشته باشد. بخش سخت کار برای Clinisian شناخت آن است که از کدام روش استفاده کند.
آمار کم¬شنوایی نشان می¬دهد که بسیاری از افرادی که کم¬شنوایی دارند وسایل کمک شنوایی تهیه نمی¬کنند. تقریباً 10 تا 16 درصد از بزرگسالان جمعیت با سخت شنوایی گزارش خواهند شد. با استفاده از تست ادیومتری می¬توان به شناخت مشکلات شنوایی نزدیک شد.
ترکیب فاکتورها
همان¬طور که مشاهده نمودید، یک نگاره شنوایی مشکل¬دار (مانند کم¬شنوایی) الزاماً استفاده از سمعک را نشان نمی¬دهد. مهارت در استفاده از سمعک تنها در مکان¬های شلوغ برای شنیدن صداهای ضعیف فاکتور مهمی به شمار می¬رود. هر چند بیماری که تنها با یکی از مشکلات مربوط به سمعک روبروست پذیرش مزایای سمعک بیشتر از فردی است که با مشکلات متنوع¬تری مواجه است. در حقیقت وظیفه یک متخصص بالینی، شناخت بیماری و بررسی موانع موجود در عدم دستیابی به موفقیت و غلبه بر آنها با استفاده از راهکارهای فنی و یا کمک به تغییر عقاید بیمار در استفاده از سمعک در مقابل معایب آن می¬باشد. وظیفه آنها همچنین ارائه اطلاعات مورد نیاز به بیمار به منظور انجام یک تصمیم¬گیری خوب در خصوص پروسه درمان است
این علت که ما بهترین را اندازه¬گیری برای هر فرد را به صورت جداگانه نمی¬دانیم و قیاس ممکن برای پیش¬بینی استفاده سمعک (FSHPAU) راهی را نشان می¬دهد که تعدادی از فاکتورها را ترکیب می¬کند تا تعیین کند که آیا سمعک برای فرد مفید است یا خیر؟ متاسفانه این مقیاس (دقیقاً نسخه تجدید نظر شده آن) به عنوان یک پیش¬بینی کننده قابل اعتماد برای سودمندی سمعک شناخته شده است.
مزیت تقویت صدا می¬تواند توسط لیستی از کلمات در حضور و یا عدم حضور سمعک به آقای X نشان داده شود. نشان دادن سمعک می¬تواند بواسطه یک BTE بصورت موقتی و یا یک ITE/ITC که کوچک هستند انجام می¬پذیرد و بر ترس افراد از داشتن سمعک¬های بزرگ غلبه نماید. هیچ نیازی برای تجویز سمعک در اندازه¬های بزرگ وجود ندارد و منفعت، قابلیت و شکل آن نباید حس بدی را در بیمار ایجاد سازد. آقای X از اینکه شنوایی¬اش کاهش یافته احساس گناه کند و یا آنکه خجالت بکشد.
داشتن سمعک مردم را به این سمت سوق می دهد که دیدن و استفاده از سمعک به عنوان پیرتر بودن ویا هوش کمتری داشتن است اما در واقع کسانی که از سمعک استفاده می کنند نسبت به کسانی که نقص شنوایی دارند اما سمعک استفاده نمی کنند تصور بهتر و مثبت تری از خودشان دارند.